We weten allemaal dat lichaamsbeweging goed voor ons is. Als zwemmers zijn we er trots op dat onze sport een van de meest uitdagende activiteiten is, zowel mentaal als fysiek. Het is een geweldige cardiotraining, is gemakkelijk voor de gewrichten en kan ontspannend zijn. Maar soms vinden coaches het leuk om te trainen met meer gewichtdragende oefeningen. Wanneer dit gebeurt, verenigen veel teamgenoten zich in een gemeenschappelijke haat tegen de vloek van het droge land: hardlopen.
Ze kunnen elke dag duizenden meters zwemmen, maar als je een zwemmer op het droge zet, ploffen ze meestal als een vis. We kreunen van binnen als onze coaches ons vertellen dat we hardlopen voor droogland. Nu heb je geluk: onderzoek kan aan onze kant staan. Acht onderzoekers uit Canada, de Verenigde Staten en Zwitserland hebben misschien een fysiologische reden gevonden waarom zwemmers een hekel hebben aan hardlopen.
Het hart van een atleet versus een niet atleet
Om de studie en de conclusies te begrijpen, moeten we de structuur en functie van het hart opnieuw bekijken.
Het fenomeen van cardiale remodellering verwijst naar de aanpassingen van het hart aan de verhoogde eisen van de inspanning. Het hart – met name de linkerventrikel (LV) – heeft de neiging de omvang, vorm, structuur en functie bij atleten en getrainde personen te veranderen. Door de grotere vraag naar bloedtoevoer en voedingsstoffen tijdens de training, hebben atleten de neiging een groter en sterker LV te hebben dan hun inactieve tegenhangers. Door deze aanpassing functioneert het hart “efficiënter, vult het zich iets eerder en vollediger met bloed en ontrolt het zich bij elke hartslag iets sneller, waardoor het hart sneller meer bloed kan pompen”, aldus Gretchen Reynolds van de New York Times.
Hoewel het algemeen bekend is dat het hart van een atleet doorgaans veel gezonder is dan dat van een sedentair persoon, vergelijkt de studie van belang de hartstructuur en -functie tussen elite zwemmers en hardlopers. Leidt lichaamsbeweging op het land tot andere aanpassingen dan lichaamsbeweging in het water? Lees verder om erachter te komen!
Onderzoeksresultaat
Beide groepen atleten vertoonden tekenen van een gezond hart. Zowel de hardlopers als de zwemmers hadden een lage gemiddelde hartslag in rust (zwemmers: 56 vs. hardlopers: 49 spm). Ze hadden ook allebei grote, zeer efficiënte linkerventrikels. Er was geen statistisch significant verschil tussen LV-grootte en systolische functie (de werk/pompfase van de hartslag).
Er werden echter enkele kleine verschillen gevonden tussen zwemmers en hardlopers in de diastolische (ontspannings) fase van de hartslag.
“Onze bevindingen suggereren een verbeterde vroege diastolische functie bij elite hardlopers in vergelijking met zwemmers, wat kan worden toegeschreven aan een snellere LV-onttrekking,” legden de onderzoekers uit. In lekentaal: de LV van de hardloper ontspant zich sneller en vult zich dus eerder met voedselrijk bloed dan de LV van de zwemmer. Hierdoor zou het hart bij een hardloper sneller dan bij een zwemmer meer zuurstofrijk bloed naar de werkende spieren van het lichaam kunnen pompen en weer terug.
